Παρασκευή, Δεκεμβρίου 30, 2005

είναι στιγμές..

που λέω πως θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω για να ζήσω διπλές τις ώρες.. να σταθώ σαν παρατηρητής και να διορθώσω τα λάθη μου.. να εμπεδώσω τα λόγια και τα βλέματα.. να μην τα ξεχάσω ποτέ..


"..Eίναι κάτι στιγμές,
διαλεγμένες στιγμές που περνούν μια φορά.
Κι όταν μένεις μονάχος,

στο σκοτάδι σκυφτός τις σκιές κυνηγάς.
Σκόρπια λόγια, θολές αναμνήσεις,

από ίσως που μάλλον δεν έκανες.
Mακρινές όλες οι ευκαιρίες
που μπροστά σου περνούσαν και έχανες.

Είναι ώρες που ως και ο χρόνος σου μοιάζει νεκρός
κάποιες ώρες που θα ευχόσουν να ήσουν θεός

Είναι κάτι στιγμές,

που στα σύννεφα χάνονται, στον ουρανό
Πρόσωπα αγαπημένα,

πρόσωπα λατρεμένα που αφήνουν κενό.."



Αντίο.. πάω να κυνηγήσω στιγμές και να διορθώσω λάθη..

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 26, 2005

το δεμονισμένο καλοριφέρ..

Προχθές το πρωί, βρήκα αυτό το σημείωμα στο τραπέζι της κουζίνας:…

" 8.45. Πρωί. Χτυπάει το τηλέφωνο. Χτύπος επείγοντος περιστατικού. Είναι η γιαγιά. Η Μαρία. Ανήσυχος το σηκώνω. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις -όχι δεν είμαι ο γιος σου γιαγιά, ο άγγελος είμαι– κι αφού με διαβεβαίωσε πως είναι καλά, το πρόβλημα αποκαλύφθηκε:

Το καλοριφέρ δουλεύει. Δουλεύει αλλά δε σταματάει.
Υπερωρίες με το ζόρι. Ζέστη μέχρι τελικής πτώσεως.
Του καλοριφέρ. Και της γιαγιάς.

Να επιληφθεί κάποιος του θέματος πάραυτα.

Ευχαριστώ.
Εγώ. "

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 23, 2005

ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ!!!!

:@:@:@:@

ένα πόστ προς την παρέα μου..

give reunion a chance

"δε ριγιούνιον..! παρασκευή 23/12/2005, ώρα 11:00 π.μ.
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!!...μπλα μπλα μπλα.."


Το παραπάνω μήνυμα έλαβαν τα επίτιμα μέλη του ριγιούνιον νο2..
Όπως πάντα.. οι μισοί το ξέχασαν, οι άλλοι μισοί δεν μπορούσαν και εμείνα εγώ, μόνη μου με τον μαθηματικό, να περιμένουμε τα αργοπορημένα μέλη..
Παρέα πολύ γεια σου!(μην το ψάχνεις αγαπητέ αναγνώστη)

Τελικά καταφέραμε να μαζευτούμε 3 ολόκληρα άτομα και εγώ..
Εγώ θεωρούμαι μισό άτομο
3μιση άτομα λοιπόν..
Ύστερα η μία έφυγε γιατι είχε ραντεβού στην ομόνοια και η άλλη είχε δουλεία.. και μας άφησε με τον καημένο τον Νίκο που ήρθε πιο μετά για να μας γνωρίσει και το παιδί έφριξε γιατι έκανα μαλακίες..
Πρέπει να σταματήσω να δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό από την πρώτη ώρα που γνωρίζω κάποιον..

Επίσης, έφαγα και το 3,75/4 της πίτας...(του παππού)(του ίδιου)

Επισήμως λοιπόν ανακοινώνω, πως επειδή το ριγιούνιον αυτό ήτο μεγάλη απάτη.. θα γίνει επαναληπτικό μάτς, το οποίο, όσοι σαμποτάρουν, αποκληρώνονται αυτόματα και από τους τάιμ ινάκιουρεϊσις..
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ?? :@:@

Τρίτη, Δεκεμβρίου 20, 2005

καλό ταξίδι..

"..Λουλούδια και τραγούδια και τάματα..

..σου φέρνω να στεγνώσεις τα κλάματα..

..Πράσινους κήπους θα απλώσω να ξαπλώσεις..

..Κι αν λίγο με νοιώσεις το γέλιο σου θα δω..

..Κι όσα σε πνίγουνε δάκρυα κι όσες πίκρες..

..Στη θάλασσα ρίχτες το γέλιο σου να δω.."

Κυριακή, Δεκεμβρίου 18, 2005

τασάκια..

(για τον κύριο Τάδε)
τουλάχιστον εκτιμώ που με κοροιδεύεις μπροστά μου, αλλά ποιός ξέρει τι μπορεί να έχεις πει από πίσω μου..
αυτά είναι που δεν μου αρέσουν καθόλου και το κυριότερο, σαν μαλακισμένη, στεναχωριέμαι κιόλα..
αυτά είναι που μου λεγε ο 7 οτι πρέπει να γράφω στα τασάκια μου..
ε λοιπόν θα τον ακούσω για πρώτη και τελευταία φορά.

ΣΤΑ ΤΑΣΑΚΙΑ ΜΟΥ ΡΕ.. ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ, ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΩ.. ΠΕΣ ΟΤΙ ΘΕΣ.. ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΘΕΣ.. ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.. ΟΥΣΤ ΡΕ..

αχέμ..! (που λέει κι αυτός που έχει χάσει την ισορροπία του..)

(για αυτή)
και μετά έρχεσαι κι εσύ και μου κάνεις κάτι γελείες ερωτήσεις και εγώ, σαν μαλακισμένη, κάθομαι και τις απαντώ.. Και αν σου πω τιποτα άλλο να μου τρυπήσεις τον αφαλό..
(αν της πω τελικά, να βγεί και κάτι)


(για σένα)
ευχαριστώ για την παρουσία σου..
επεράσαμε όμορφα.. όμορφα.. όμορφααααα..


(για όλλους τους υπόλοιπους..)
ΝΕΥΡΑΑΑΑ..

η κατάσταση μου όσο πάει και χειροτερεύει..
κατανόηση..

Τρίτη, Δεκεμβρίου 13, 2005

Τρίτη 3 Μαΐου 2005, 12:05πμ..

σκοτεινές πλημυρισμένες οι ελπίδες,
μουσική γραμμένη από αίμα και νότες πλημένες μ'αλήθεια
ζωντανές ευκαιρίες που άγγιξαν τα μάτια σου μα πέταξαν μακριά
ζεις? σε ρωτάω, ζεις...? απάντηση καμιά...
πολεμώ με θάρρος και δύναμη, τα αστέρια να φτάσω,
μα σιωπή στου ονείρου την άκρη.
Στον γκρεμό θα ισσοροπήσω,
κι ύστερα θα πέσω, σ' έναν τόπο μακρυνό...
δέντρα, λουλούδια και χιόνι παντού...
μα εσύ πουθενά...
μάλλον δεν ζεις...
γλυκιά ανάμνηση στης καρδιάς μου το λιμάνι παρεμείνες,
με άγκυρα ριγμένη, γατσωμένη, ακλώνητη...
δεν θα σταματήσω να ελπίζω...
θα περιμένω...
θα σε περιμένω...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 12, 2005

μια σειρά από τρελά γεγονότα..

Πολλές ξεχωριστές στιγμές από τις τελευταίες τρεις μέρες..
Τις χωρίζω σε φάσεις λοιπόν...

Φάση μηδέν: "-να κάνω μια ερώτηση? -ΑΑΑ!! ΑΑΑΑ!!" τρομοκρατώ τον κόσμο πλεον, αφού τον παραπλανήσω με ψέματα πρώτα.. και βάζω και άλλα αθώα παιδάκια στο παιχνίδι..

Χάρηκα πάντως!

Επίσης, ξεσκίστηκα στο περπάτημα, δεν κοιμήθηκα και πολύ και όπως πάντα, δεν έτρωγα και πολύ και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εξάντληση και την ζαλούρα !
αλλά όλα όκεϊ!

:)

Και προχωρώ στην φάση νουμερό έν (γαλλικό είναι αυτό...)
είμαι στο τρένο.. στον δρόμο της επιστροφής (ξέρω ξέρω.. ο γυρισμός είναι ταξίδι κλπ κλπ) και ξαφνικά σταματάει (το τρένο.. :Ρ)!! (!)

Ώπα (λέω) Την κάτσαμε αγρίως!

Δίπλα από το βαγόνι μου, αναστάτωση..
τρείς τύποι έφτιαχναν κάτι, με κατι χαρτοπετσέτες και κάτι λάδια και ένα μεγάλο σωλήνα(μην ρωτήσει κανείς .. δεν ξέρω τι σκατά κάνανε)

Μετά απο λίγο, οι δύο προχώρησαν προς το πρώτο βαγόνι ενώ ο τρίτος έμεινε έξω από την πόρτα του δικού μου βαγονιού..

Ύστερα απο μισό λεπτό ακουγεται από το μεγάφωνο.....

"αλέκο πάμε"..


και μπαίνει μέσα ο Αλέκος..

Και συνεχίστηκε το ταξίδι με την ενοχλητική τύπισα και τον φίλο της που δεν βαλαν γλώσσα μέσα και δεν μπορουσα να κοιμηθώ!
Ερε κάψιμοοο

Ύστερα ήρθε η φάση νούμερο δύο κατα την οποία: έφαγα τα κέρατα μου, έλιωσα σε ένα κρεβάτι (διπλό για την ακρίβεια) με ένα τεράστιο πάπλωμα και 3 μαξιλάρια, με μια σόμπα και ένα αερόθερμο ριγμένα πάνω μου, με την τηλεόραση να παίζει φιλαράκια (χωρίς ήχο) με το λάπτοπ στο νέτ να σερφάρω, με μουσική στη διαπασόν και το κινητό να χτυπάει! Μιλάμε αραλίκι τρελών διαστάσεων και αγρίων καταστάσεων!!

κι ύστερα ήλθε ο ύπνος(ο ίδιος)..
(μισής ώρας)

Και μετά.... φέιζ θρι, που πρέπει να πάω συναντήσω την παλιά μου παρέα.. την οποία είδα μαζεμένη μετά απο 3 μήνες περίπου! Και άντε πάλι τα ίδια..

Θέλω το καινούριο του τσαλίκη( . . . )
και
Πώς λένε εκείνο το τραγούδι του σφακιανάκη? (φάτσα μαίρης==> βλέμμα σκεπτικό για 3 ολόκληρα δευτερόλεπτα και μετά επιστρέφω απαξιωτικά στο μήνυμα που έγραφα με τόσο ενδιαφέρον στο κινητό μου..)
και
Αυτό είναι το μπλουζάκι που θέλω να πάρω(ένα με μώβ γουνάκια και ιστορίες).. (φάτσα μαίρης==>ίδια με την προηγούμενη.. μόνο που αυτή τη φορά είχε και σχόλιο που αναφέρόταν στο ασημί φορεματάκι της διπλανής βιτρίνας)

και άλλα πολλά..

και τώρα εδώ.. Φέιζ φορ..νυστάζω!..
Αλλά δεν την κάνω μέχρι να βγώ εντελώς όφφ..
ή τουλάχιστον μέχρι να κατέβει το τραγούδι που μου στέλνει το αρκούδι και που δεν αξιώθηκε κανένας να μου το κατεβάσει ( :@ ) !

ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΜΠΙΧΤΕΣ ΟΚΕΙΚ???

Με συγχωρείτε, ξέσπασμα της στιγμής!

Αυτά και άλλα πολλά.. στις ειδήσεις των 7 και μισή μόνο στο ψακμ (ψεύτικο αγωνιστικό κανάλι μαλακίας) (πιάνει και στη νόβα)

ΑΝΤΙΟΣ

(προσοχη! το πόστ περιέχει άχρηστες πληροφορίες ανακατεμένες και πολύπλοκα γραμμένες! όποιος βαριέται, ας μην το διαβάσει!)

(η τελευταία παρένθεση υποτίθεται οτι έπρεπε να ειναι στην αρχή του πόστ, αλλά την έβαλα στο τέλος για ευνόητους λόγους!)

(Ευχαριστώ)
(παρακαλώ)

(γεια!)

Τρίτη, Δεκεμβρίου 06, 2005

κι ένα αεράκι να μας πάρει..

"..Είν' η καρδιά μου μια αυλή
Σ' ένα κελί που όλο μικραίνει
Μα εσύ που έχεις το κλειδί έλα και πες μου το γιατί
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει

Το όνειρο μου ξαποσταίνει
Νερό και αρμύρα να κάνουμε δική μας

Τη μικρή ζωή μας

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει
Έλα και κάνε μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς

Τραγούδησε τες να χαρείς
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας

Τη μικρή ζωή μας.."

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2005

πόστ άνευ σημασίας..

..δεν θα συνέλθω και ποτέ δεν θα ξεφύγω από τα ίδια και τα ίδια.
Που έχω τρελαθεί και φέρομαι έτσι.. Που έχω γίνει ίδια με αυτην, που την αγαπώ μα ώρες ώρες μου σπάει τα νεύρα.. Που τσακώνομαι συνέχεια.. Που δεν μπορώ να φέρω την παρέα μου σπίτι.. Που δεν μπορώ να συνεννοηθώ.. Που αισθάνομαι οτι κάποιος λείπει από το τραπέζι.. Που έυχομαι να φύγεις τα χριστούγεννα γιατί δεν θα αντέξω.. Που εύχομαι για σένα να ήσουν εδώ.. Που θέλω να κλείσω τα μάτια μου για ένα λεπτό και να έχουν φτιάξει όλα, όταν τα ανοίξω.. να έχουν γίνει όπως τα θέλω.. Που δεν μπορώ να ξεφύγω ξανα και ξανα.. Που έχω ανάκατα συναισθήματα.. Που έχω πολλά νεύρα και μου τα κάνουν χειρότερα.. Που γίνομαι "ρόμπα".. Που θέλω να πιω και να ζαλιστώ!
Καταστάσεις "αού" και λοιπά..
Γιατί ο κόσμος να βγάζει λάθος συμπεράσματα?
Γιατί να είναι όλα έτσι?
Γιατί να έχουν έτσι τα πράματα?

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ??

(και τα συμπεράσματα δικά σας.. που μάλλον λάθος θα είναι..)