σκούρα, μαύρη, σκέτη αίσθηση..

Ο εαυτός μου και η μικρή του λογική βυθίζονται

μέσα σε ένα σκούρο, παχύρευστο, μαύρο υγρό,

που κατακλίζει τα πνευμόνια και τα μάτια

- κυρίως.

πυκνοκατοικημένο δωμάτιο..

Νομίζω πως πριν λίγο καιρό τα πράγματα στο δωμάτιό μου δεν άντεξαν την παρακμή και άρχισαν να μεταναστεύουν. Έχασα τον Φαμπέ Ρ. και τον Καστέ Λ. (γάλλοι ινκόγνιτο και δεν τους αναγνωρίζει κανείς). Ένα από τα δίδυμα Γόμο-Λάστιχα (της μεγάλης οικογενείας) την μωβ (οπτασία) ξυλομπογιά γνωστή σε όλους μας και ως Νούμερο 437. Και τον Μο Λυβί (κινέζος, επίσης ινκόγνιτο). Αν δεν μου κάνουν πάλι πλάκα οι καλλκαντζαρέοι, κάτι μου λέει πως μετανάστευσαν στον μέγα παράδεισο των υλικών.

Παιδιά η μέρες της ανεξαρτησίας τελείωσαν. Μπορείτε πλέον να επιστρέψετε, τώρα που άλλαξε το πολίτευμα της Μούχλας.

(σπέσιαλ θενξ του δε πεν)

ωδή προς το πεθαμένο αρνί (σίκουελ)..

11 το βράδυ. Τα "παιδιά" ροχαλίζουν, πάνω-κάτω. Η ησυχία πέθανε. Θα βγω έξω. Θα ανάψω ένα τσιγάρο. Θα εμφανιστεί ο Θεός (με ένα πακέτο στο χέρι) και θα μου πει να μην καπνίζω. Θα είμαι σίγουρη πως η ησυχία πέθανε, αφού πρώτα σκότωσε την ηρεμία. Και μετά θα δημιουργηθεί η λιμοκτονία, γιατί η Πάσχα θα είναι έγκυος και θα τρώει τα πάντα. (εκτός απ τα γκοφρετάκια, που θα παλεύουν για λίγη δροσιά στη Σαχάρα)

Θα πάρω ταμάξι (μία λέξη) και θα επιστρέψω. Θα είμαι τρεις φορές χειρότερα. Ύστερα θα καταλάβω πως και ο έρωτας πέθανε. Αλλά μετά θα μου πουν πως δεν υπήρχε καν. -Και μετά θα έρθει και η επιβεβαίωση.-

Παρόλαυτά θα κάνω ήρεμο ύπνο.

Θα ξυπνήσω με καφέ και τσιγάρο (σαν τον Πασχαλίδη). Αυτή τη φορά ο θεός θα είναι μακριά και θα ασχολείται με την μεταφορά του γεμιστού κολοκυθακίου.

Θα δω αγαπημένους φίλους και θα τους αγαπήσω πιο πολύ.

Θα πιω κι άλλο καφέ...