ωδή προς το πεθαμένο αρνί (σίκουελ)..

11 το βράδυ. Τα "παιδιά" ροχαλίζουν, πάνω-κάτω. Η ησυχία πέθανε. Θα βγω έξω. Θα ανάψω ένα τσιγάρο. Θα εμφανιστεί ο Θεός (με ένα πακέτο στο χέρι) και θα μου πει να μην καπνίζω. Θα είμαι σίγουρη πως η ησυχία πέθανε, αφού πρώτα σκότωσε την ηρεμία. Και μετά θα δημιουργηθεί η λιμοκτονία, γιατί η Πάσχα θα είναι έγκυος και θα τρώει τα πάντα. (εκτός απ τα γκοφρετάκια, που θα παλεύουν για λίγη δροσιά στη Σαχάρα)

Θα πάρω ταμάξι (μία λέξη) και θα επιστρέψω. Θα είμαι τρεις φορές χειρότερα. Ύστερα θα καταλάβω πως και ο έρωτας πέθανε. Αλλά μετά θα μου πουν πως δεν υπήρχε καν. -Και μετά θα έρθει και η επιβεβαίωση.-

Παρόλαυτά θα κάνω ήρεμο ύπνο.

Θα ξυπνήσω με καφέ και τσιγάρο (σαν τον Πασχαλίδη). Αυτή τη φορά ο θεός θα είναι μακριά και θα ασχολείται με την μεταφορά του γεμιστού κολοκυθακίου.

Θα δω αγαπημένους φίλους και θα τους αγαπήσω πιο πολύ.

Θα πιω κι άλλο καφέ...