παρακάτω..

διάβασέ μου...

απρόβλεπτα..

ένας ήρωας μιλάει στον εαυτό του:

Είχες μέρες να μείνεις τελείως μόνος. Θα μπορούσες να ανάψεις ένα τσιγάρο στο σκοτάδι και να κάτσεις να σκεφτείς εκείνα που τελειώνουν κι αυτά που μπορεί να κρατήσουν για πάντα, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Σκέψου πως το παιχνίδι που έχεις από παιδί είναι ακόμα εκεί στη γωνία και σε κοιτάει και πως κάποιες στιγμές μένουν μόνιμα μέσα σου. Ίσως αυτά να κρατάνε για πάντα. Ή τέλος πάντων, όσο ζεις και θυμάσαι. Όπως και να χει, οι σκέψεις δεν θα διώξουν την ομίχλη απόψε. Γι αυτό, άναψε αυτό το τσιγάρο και άσε τον καπνό του να θολώσει το ταβάνι. 

το αφιερωμένο..

Στο ποτήρι μου, υπόλειμμα αφρού από κάτι που ήπια πολύ γρήγορα.

Ή από κάτι που άφησα να ξεφύγει από το μυαλό μου.
Γιατί είναι ωραία η λήθη του αλκοόλ.
Ονειρεύομαι κάτι τέτοια βράδια.
Όνειρα για την αρχή αυτού του χρόνου ή του επόμενου, που ίσως και να μην θυμάμαι την επόμενη στιγμή.
Αφιερωμένο, λοιπόν, σε αυτούς που διαλέγουν να μου τα θυμίζουν.