το άρλεκιν..

..Κι ύστερα ο κύριος τρόμαξε, γιατί η κυρία του χάρισε ένα λουλούδι. Ήταν ένα μαργαριτοειδές άνθος με περίεργα λευκό χρώμα. Δεν καταλάβαινε μία τέτοιου είδους προσφορά, καθώς δεν ήταν σύνηθες οι γυναίκες να δίνουν λουλούδια στους άνδρες. Ωστόσο, ο κύριος το περιεργάστηκε, γυρίζοντάς το ανάποδα, με ένα αμήχανο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Φαντάστηκε μια γυναίκα με μακρύ λαιμό και άσπρο φόρεμα. Διώχνοντας αυτή τη σκέψη, το άφησε στην άκρη.
Η κυρία σηκώθηκε από την καρέκλα και οδήγησε το δρόμο. Έριξε μόνο μια ματιά πίσω της, στο δώρο της, που έστεκε σε θέση περίοπτη πάνω στο άδειο τραπέζι. Περπάτησαν σε ένα δωμάτιο κατάμεστο από κόσμο. Όλοι όμως ήταν ακίνητοι σαν ψεύτικες κούκλες. Αλλά οι δυο τους, χωρίς να δίνουν σημασία στο αλλόκοτο θέαμα, χόρεψαν όλο το βράδυ στη μέση της αίθουσας, με υπόκρουση μια παράξενη και ξεκούρδιστη μελωδία. Όταν τα φώτα έκλεισαν, έμεινε η υπόνοια ενός και μόνο φιλιού.