ανεμο-σύρος..

Οι σκέψεις μου τρέχουν ξανά και ξανά και ξανά. 

Εσύ περνάς δίπλα μου και με σκουντάς.  Με γυρίζεις πίσω στο σχολείο που ο σούπερ-Χ δεν ξέρει κάν πως υπάρχω. Ισως αυτό που αναζητούν οι σκέψεις είναι κάτι που δεν υπάρχει, ονομάζοντας το σούπερ-Χ, χωρίς απαραίτητα να είναι. Πολλές από τις σκέψεις βουτάνε στο κενό και χάνονται πίσω απ την κουπαστή, στον αφρό ή πίσω απ τις φωνές, στα πρόσωπα. Περνάς πάλι από δίπλα μου. Απλός περαστικός. Απ τον αφρό πετάγονται εικόνες, απ τα πρόσωπα ξεφεύγουν συναισθήματα. Ανεβαίνεις τα σκαλιά. Παράλληλα οι μωβ σελίδες μου γυρίζουν.

Κάποιος κρυφά κοιτάζει τι γράφω και με ενοχλεί.

Το νησί απομακρύνεται κι εγώ, άυπνη, βουλιάζω στην άβολη καρέκλα μου με τα πόδια στα κάγκελα της κουπαστής. Φοβάμαι μην φύγει το παπούτσι μου. Μπορεί τα λυτά κορδόνια να μην το κρατάνε, αλλά είναι παράλογο να μου πέσει το παπούτσι στο νερό. Αρχίζω και κρυώνω. Τυλίγω την μαύρη μπλούζα γύρω απ το λαιμό μου. Το αεράκι πηγαινοφέρνει τα μαλλιά μου. Κοιμάμαι.